بپوشم به تنم؟

به دستهایت دقت کرده ام

آن دو درخت پر سایه

که بر هر شاخه شان

بند بند زندگی روییده

من در معصومیت دستهایت

که از آب و خاک پاکترند

آنگونه آرامم که ماهی در مرکزیت اقیانوس

که پرنده در اوج پرواز

که آدمیزاد در رحم مادر

خواستم که دوستت بدارم

به اختیار طلبت کردم

نه به فرودستی

با تمامی هوش یا جنونم

از مُهر و موم هستی‌ات گذر خواهم کرد

و می‌دانم

که در کدامین کهکشان آتش بیافکنم

و کدامین طوفان را از دُرج گناهانت بیرون بکشم

ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻬﻦ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ

ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺗﻮ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﺷﺪﻧﺪ

تنها از سکوت تو

پیش از آن که سخن گویی

هر آنچه را که باید ، در می یابم

بی آنکه واژه ای از تو بشنوم

در سکوتت

هر نغمه ای که آرزو می کنم

به گوش می رسد